بافندگی

انسان برای پوشاندن خود از شاخهٔ درختان، برگ‌ها و علوفه استفاده می‌کرد و با درگیر کردن آن‌ها با یکدیگر موفق به ساخت سازه‌ای از منسوجات گردید. با گذشت زمان مصالح سازنده از برگ و علوفه به الیاف حیوانی، مانند پشم، مو، ابریشم و الیاف گیاهی مثل کنف و پنبه و سپس الیاف مصنوعی تحول یافت. با پیشرفت دانش تولید و فرآوری الیاف و ارتقای روز‌به‌روز فناوری‌های تبدیل الیاف به نخ و پارچه بشر قادر شد طیف گسترده‌ای از پوشاک را تولید کند.

به عملیات تبدیل نخ تک‌لا یا چندلا به پارچه‌ای انعطاف‌پذیر و کاربردپذیر بافندگی گفته می‌شود. بافندگی خود به روش‌های مختلف انجام می‌شود که یکی از آنها «بافت حلقوی» است. در این نوع، پارچه از تشکیل حلقه‌ها و درهم‌روی آنها تشکیل می‌شود. بافت حلقوی خود به دو دسته «حلقوی تاری» و «حلقوی پودی» تقسیم می‌شود. روش‌های استفاده‌شده در بافندگی حلقوی تاری و پودی باعث جداشدن این دو از یکدیگر و بوجود آمدن دو صنعت مجزا شده است. همچنین خصوصیات بافت و موارد مصرف تولیدات آنها متفاوت است.

یک ماشین بافندگی حلقوی دستگاهی است که برای تولید یک ساختمان بافت از حرکات مکانیکی عناصر اصلی بافت - یعنی همان عناصری که مستقیما در عملیات بافت دخالت دارند -  استفاده می‌کند. برای داشتن پارچه‌ای مطلوب لازم است به ظرافت و نوع و کیفیت نخ مصرفی، نوع دستگاه گردباف و ساختمان بافت توجه داشت. در ساختمان بافت حلقوی ظرافت، عیوب پارچه، نخ‌های اضافه یا اثر مراحل تکمیلی مهم است.

منسوجات حلقوی پودی معمولاً به مصرف تهیۀ لباس زیر، بلوز، ژاکت، کت و دامن کت و شلوار، لباس‌های ورزشی، گرمکن، جوراب، دستکش، شال گردن، کلاه، پتو، رومبلی، پرده، منسوجات صنعتی، پزشکی، خانگی و تزئینات می رسد. تولیدات حلقوی تاری دارای مصارفی چون تهیۀ لباس رو، لباس زیر، لباس ورزشی، تور، پرده‌های تور ساده و نقش‌دار، تور ماهیگیری، رومیزی، ملحفه، رومبلی و روکش صندلی اتومبیل، همچنين پارچه‌های صنعتی، پزشکی، تزئینی و مصارف خاص ديگر می‌باشد.